Μισέ, Αλφρέ ντε-

(Alfred de Musset, Παρίσι 1810 – 1857). Γάλλος ποιητής και συγγραφέας. Στα δεκαοκτώ του χρόνια έγινε δεκτός στον κύκλο των ρομαντικών του Σαλ Νοντιέ, ο οποίος συγκέντρωνε γύρω του τον Ουγκό, τον ντε Βινί, τον Σεντ-Μπεβ και άλλους. Από την πρώτη του αυτή πνευματική επαφή γεννήθηκε το έργο Ιταλικά και ισπανικά αφηγήματα (1830), στο οποίο περιέχονται τα βασικά στοιχεία του ρομαντισμού· γρήγορα όμως ο Μ. στράφηκε προς την αναζήτηση μιας τέχνης που να είναι άμεση έκφραση του συναισθήματος. Εκείνα τα χρόνια έγραψε ορισμένα θεατρικά έργα διαπνεόμενα από βυρωνικό ρομαντισμό, τα οποία συγκέντρωσε στον τόμο Ένα θέαμα σε μια πολυθρόνα (1833) και με τα οποία, απογοητευμένος από μια προηγούμενη θεατρική αποτυχία του, προσπάθησε να δώσει στο θεατρικό είδος μορφή αναγνώσματος· ο τόμος αυτός περιλαμβάνει τα έργα: Η κούπα και τα χείλη, Τι ονειρεύονται τα κορίτσια, στα οποία προστέθηκε, στην έκδοση του 1834, το ιστορικό δράμα Λορεντζάτσο. Του 1833 είναι και το ποίημα Rolla. Ο έρωτάς του για τη συγγραφέα Γεωργία Σάνδη, που διήρκεσε περίπου δύο χρόνια, και το άτυχο τέλος του εδραίωσαν περισσότερο τα συμπεράσματα στα οποία τον είχαν οδηγήσει τα γεγονότα και οι πολιτικές απογοητεύσεις: το μάταιο, δηλαδή, της ανθρώπινης ύπαρξης, μοναδική τροφή της οποίας είναι ο πόνος. Στην Εξομολόγηση ενός παιδιού του αιώνα (1836), γραμμένη μετά τη διαμονή του στην Ιταλία, οι προσωπικές θεωρήσεις του πήραν ιστορικές, ή καλύτερα κοινωνιολογικές, διαστάσεις στην προσπάθειά του να παρουσιάσει την ηθική νόσο μιας ολόκληρης γενιάς, που ανατράφηκε στην ηρωική ατμόσφαιρα της ναπολεόντειας εποχής, και την οποία το τέλος της αυτοκρατορίας –στην οποία είχε διεισδύσει ο «χωρίς αισθήματα κόσμος του εμπορίου»– είχε ρίξει σε μια κατάσταση οργανικής δυσπιστίας, κενού και ενδιαφέροντος για μηδαμινά πράγματα. Από το 1835 έως το 1839 έγραψε μερικές από τις πιο δυνατές ποιητικές συνθέσεις του, μεταξύ των οποίων τις περίφημες Νύχτες, δίνοντας έτσι διέξοδο στη λύπη για την εγκατάλειψή του από την αγαπημένη του. Στο θέατρο, αντίθετα προς τον σύγχρονό του Ουγκό, ο Μ. δεν ενδιαφέρθηκε για ιστορικές συνθέσεις, αλλά μετάγγισε σε αυτό την ίδια αισθαντικότητα που διακρίνει την ποίησή του. Τα θεατρικά του έργα, που παίζονται ακόμα και σήμερα με επιτυχία, είναι εμπνευσμένα από τη χάρη και τη δροσιά των κωμωδιών του Σαίξπηρ. Τα πρόσωπα των έργων του δεν αποτελούν παρά διακωμώδηση των ψυχικών καταστάσεων του συγγραφέα, μια οξεία όμως ψυχολογική αίσθηση τους προσδίδει αρκετή αυτονομία και πειστικότητα. Άλλα έργα του είναι: Τα καπρίτσια της Μαριάννας (δημοσιεύτηκε το 1833, παρουσιάστηκε στη σκηνή το 1851), το Φαντάζιο (1834), Το Κηροπήγιο (1835), Ένα καπρίτσιο (1837), και τα περίφημα γνωμικά έργα: Δεν παίζει κανείς με τον έρωτα (1834), Μια πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή ή κλειστή (1845), Δεν μπορεί κανείς να τα σκεφτεί όλα (παίχτηκε το 1849).